"Slusala je sitno, ubitacno jednolicno sljapkanje kise pod prozorima, i Cangino suho kasljanje u drugoj sobi, i Jovanovo hodanje po predsoblju, i bas zato sto je bila sama kao nikad u zivotu, sama kao u grobu, jace je osjecala te znakove tudih zivota s kojima je nista ne veze, od kojih je toliko odvojena da je zbog toga gusi mucan bol. Okrecuci glavu nevidljivom zidu, od koga bije leden dah, ona je svjesna cudne misli, a i ne misli o njoj, da se zbog necega mladici i jedan bolestan covjek teturaju ovog casa po dalekom kaljavom drumu, zbog necega sto je jace od sna i od straha, da zbog neke svoje misli onaj susicavi covjek u drugoj sobi danju i nocu obigrava sela na svojim stulastim nogama, ne misleci na bolesno kasljucanje i ne tuzeci se na umor, da zbog neceg sto mu je vaznije od zivota Jovan mirno gleda na sve sto se oko njega desava, on zna za nesto od veceg znacaja."