Desmentindo a primavera pode lerse como a memoria dunha casa, de tantas casas de Galicia, onde o lume estivo prendido ininterrompidamente desde mediados do século XV ata finais do XX, en que os libros turran polos fillos para fóra da casa e do lugariño. A memoria da casa mestúrase coa do seu último habitante, coa das abellas, cronistas de mortes e nacementos, do bambú que conspira para derribar os muros, do sal que teima en reber unha e outra vez nas paredes do salgadoiro. Consómese o derradeiro rachón no lume e, crebando a tradición, alguén varre as cinzas da cociña. Os espíritos dos devanceiros, aventados coa cinza, unirán os seus reproches aos das mazás caídas na herba.