Kimi geceler, babasi, sadece ?zerini ?rt?p saclarini, y?z?n?, alnini oksamakla yetinmezdi. Yataginin bir kenarina ilisir, gizli gizli bir seyler fisildardi. Sanki ona yattigi yerde nasihat ederdi. Pismanliklarini, g?r?p gecirdiklerini anlatirdi. Hayatin cok ama cok agir, tasinmasi cok zahmetli bir y?k oldugunu anlatirdi sanki. Oglu, bu fisiltilari duymak icin b?t?n dikkatini harcardi ama nafile, duyamazdi. Babasi daha sonra kalkar, y?z?n? seyrederdi oglunun. Babasinin alkoll? nefesini hissederdi. K?sk?n, kaybetmis bir insanin kokusuydu bu. Yaralanmis umudun kokusuydu. Ve bazen oglunun y?z?ne ilik ama icini daglayan damlalar d?serdi. B?yle anlarda oglunun y?regi aciyla k?sk?n, kaybetmis ve buruk bir coskuyla acilir, g?zlerini daha siki yumar, kalbi daha hizli atardi.